ماانگص حچی لابل قوافی احتار
انه باب القصیده ابشوگ حلّــیته
خفت اعله القلم یخلص حبرویموت
البحرمایه خذیته ابقلمی عبّـیته
کتبت اعله العشگ ولشوگ والاخلاص
غریب الحب اجه لمن دخل بـیته
ملّیت الهوا اوملیت کل غــرگان
بدی نشفت دمعی وجفنی سحیته
اعوف المایودنی حسبیت الهای
الطلع عوده عوی عوچیه سوّیته
یظل الجرح ینزف وشیهمهه الناس
وگلهم خان ملحی البیدی ربّــیته
وسولف هانکرنی هابلانی افلان
قیس اشجنه وثمر من کبرصیته
انه الچنت اشوف اشگد الی خلان
واذاعوز الهواهم من یسدریته
طلع مامش حچیهم بس گلت موعیب
مدام النهرضیج گمت طفریته
وین الگه الوفی ضاع الردی والزین
ابزمن سم الحیایه ینوصف زیته
چانون الگلب والعمربیدربوه
یشب عمری امنسولف های تالیته
صبرایل تحب خلیک طیب ذات
ابوطبع الردی هم تنفضح نیته
______
•~محمدشنته الحویزی
